Jonge moeder Helena schrijft boek over leven tijdens en na zeldzame kanker: “Hoop dat mijn verhaal moed kan geven”

vrij 22 aug

Vanaf 8 september ligt met ‘Op vleugels van moed’ van Helena Polfliet (37) in de boekhandel. In het aangrijpende boek vertelt de jonge moeder uit Vilvoorde openhartig over haar strijd tegen een zeldzame lymfeklierkanker, de impact ervan op haar gezin, en de zoektocht naar nieuwe kracht na de behandelingen.

Toen Helena eind januari 2025 haar diagnose kreeg, stond haar leven plots stil. “Ik had een tumor met een diameter van 21cm waarbij vooral de eerste twee weken levensbedreigend waren”, vertelt ze. “Ik moest dus heel snel schakelen. Ik wist eigenlijk niets van kanker of behandelingen. Laat staan wat een zeldzame kanker betekent voor jezelf en je omgeving. Met dit boek wil ik tonen hoe ingrijpend zoiets is, maar ook dat het iedereen kan overkomen.”

Aanvankelijk begon ze te schrijven zonder plan. “De eerste week na mijn diagnose ben ik gestart met een dagboek. Het idee om er een boek van te maken, kwam pas later. Schrijven was voor mij in de eerste plaats een manier om alles van me af te zetten. Toch groeide de behoefte om mijn verhaal breder te delen. Omdat het een nicheboek is, was het niet vanzelfsprekend om een uitgeverij te vinden die bij dat thema past. Maar ik vond het belangrijk om dit proces tastbaar te maken, voor lotgenoten én voor een ruimer publiek.”

Het boek is volgens haar in de eerste plaats bedoeld voor herkenning. “Voor mensen die hetzelfde meemaken, maar ook voor zorgpersoneel, familie en vrienden. En eigenlijk voor iedereen die plots van de ene dag op de andere met een crisis geconfronteerd wordt. Dat hoeft niet alleen kanker te zijn. Ik hoop dat mijn verhaal een beetje moed kan geven aan wie zich plots buiten de stroom van het gewone leven voelt staan.”

De reacties op het manuscript zijn alvast positief. “Mensen die het proefboek lazen, zeggen niet alleen dat het goed geschreven is, maar ook dat het hen inspireert. Dat is voor mij de mooiste erkenning.” Helena grijpt in haar boek ook de kans om een ode te brengen aan de zorgverleners. “We zeggen vaak dat dokters en verpleegkundigen levens redden, maar pas als je leven écht gered wordt, besef je wat dat betekent. Hun werk is van onschatbare waarde. Dat wordt soms te vanzelfsprekend gevonden, terwijl het eigenlijk een bijzonder beroep is.”

"Op vakantie vroeg een jongetje waarom ik geen haar had. Toen ik zei dat ik ziek was geweest maar genezen ben, stak hij spontaan zijn duim omhoog. Dat raakte me diep. In die kinderlijke onschuld zit zoveel waarheid.”

- Helena Polfliet

Na maanden van behandelingen gaat het nu stilaan beter. “De chemo’s zijn achter de rug. Elke week voel ik vooruitgang, al is het vertrouwen in mijn lichaam nog niet volledig terug. De angst blijft soms aanwezig, maar stap voor stap komt er meer vreugde. Kleine momenten geven mij nieuwe kracht. Op vakantie vroeg een jongetje waarom ik geen haar had. Toen ik zei dat ik ziek was geweest maar genezen ben, stak hij spontaan zijn duim omhoog. Dat raakte me diep. In die kinderlijke onschuld zit zoveel waarheid.”

Ook haar eigen gezin speelde een cruciale rol. “Met een zoontje van vier kan je je niet zomaar laten vallen. Je moet blijven meedraaien, ook als je lichaam niet meer kan. Dat was zwaar, praktisch en emotioneel. Maar tegelijk bood het mij ook een houvast.” Professioneel betekende de ziekte wel een harde breuk. Polfliet werkte eerder als woordvoerster in het AZ Jan Portaels in Vilvoorde en bij VOKA. Net voor haar diagnose stond ze klaar om aan een nieuwe functie te beginnen. “Alles viel in duigen. Nu moet ik van nul herbeginnen. Maar misschien is dat ook een kans om te heroriënteren: wat wil ik echt doen, waar wil ik mijn tijd aan besteden?”

Voorlopig volgt ze het advies van haar arts en neemt ze nog een dikke maand rust. “Maar ik voel mijn ambitie al terugkomen. Ik kijk uit naar een nieuwe start, en naar het moment dat ik mijn hoofd weer volop kan gebruiken.”